Uczestnicy imprezy związanej z obchodami Światowego Dnia Serca Czworonożni przyjaciele w Klinice Onkologii  w Szpitalu Uniwersyteckim nr 1 Dogoterapia  na Oddziale Neurologii w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym Uczniowie podczas zajęć szkolnych o charakterze terapeutycznym.

Uroczystości szkolne / Uroczystości szkolne 2017/2018

powrót

Bajkowozowe opowieści 2018/2019

Jak dwie krople wody – czerwiec 2019

To zadziwiające, że sądy o innych potrafimy wyrażać na podstawie pierwszych trzech minut. Gdy coś idzie nie tak, to obwiniamy innych, ze są niesympatyczni, nieprzyjaźni i źle nastawieni. Ale nie widzimy tego, że często my sami też przyjmujemy taką postawę. Właśnie taki problem porusza książka pt.: „Jak dwie krople wody”. Mieszkańcy dwóch krain Tu i Tam byli skłóceni ze sobą na śmierć i życie. Rodzice w krainie Tu wtłaczali swoim dzieciom nienawiść do mieszkańców krainy Tam i na odwrót, w krainie Tam uczyli nienawiści do mieszkańców Tu, choć sami nie wiedzieli dlaczego. Tak działo się do momentu wybuchu wojny między niebieskimi a żółtymi. Konflikt był tak zaawansowany, że nawet prezydenci zaczęli walczyć ze sobą. Walka, choć nieporadna, była bardzo zaciekła aż do momentu, gdy obydwoje ujrzeli u przeciwnika krople krwi. Wtedy stała się rzecz zadziwiająca…  Zrozumieli, że są tacy sami i ani mieszkańcy Tu, ani mieszkańcy Tam nie są potworami. Odtąd żyli w przyjaźni do momentu przypłynięcia na ich wyspę Czerwonych. Tu historia się powtarza… Ależ oni są niemądrzy! Niczego się nie nauczyli. Ale… czy z nami nie bywa podobnie?  Mieliśmy ciężką pracę do zrobienia. Musieliśmy przypomnieć sobie różne sytuacje ze szkoły czy podwórka i jak wyglądały nasze reakcje na nowych ludzi. Oj! Nie wyszło za dobrze... Okazało się, że często zachowywaliśmy się tak samo, jak Zieloni i Żółci. Tworzyliśmy sobie jakieś teorie o poznawanej osobie, a potem okazywało się, że wszystko, co wymyśliliśmy jest nieprawdą. Ojej… Powoli zaczynamy obawiać się książek z Bajkowozu. Po przeczytaniu każdej z nich okazuje się, że zawsze musimy nad czymś popracować. To zastanawiające…

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Cztery strony czasu – czerwiec 2019

Dzięki książce „Cztery strony czasu” odbyliśmy podróż w czasie. Opisane są tu dzieje pewnej kamienicy i jej mieszkańców od roku 1500 do 2000. Poruszaliśmy się miedzy salonem, kuchnią, pokojem dziecięcym, a pracownią. Widzieliśmy różnych ludzi w różnych czasach. Te osoby, które były dziećmi stały się potem rodzicami, dzidkami i pradziadkami. Czas upływa, ludzie są, zmieniają się, a potem ich nie ma. To takie niesamowite, a jednocześnie przerażające… Czas ucieka nam każdego dnia, a my nie widzimy tego. No chyba, że akurat na chwilę przystaniemy i zaczniemy się nad tym zastanawiać.  Ale co zrobić? Jesteśmy bezradni wobec czasu! Z jednej strony wszystko szybko mija, a z drugiej potrafi tak bardzo się dłużyć. Na przykład, gdy nie nauczymy się jakiegoś tematu z historii, a pani wywołuje do odpowiedzi. Oooo, wtedy czas niemiłosiernie się wlecze...  Jednak doszliśmy do wniosku, że odczuwanie upływu czasu  to tylko kwestia naszych emocji, bo on upływa w niezmienionym tempie. Gdy już przystaniemy i pomyślimy o tym, to możemy bardziej docenić swoich najbliższych. Pomyśleć, że dany nam czas upływa i kiedyś wszystko się zmieni… Dlatego musimy częściej się do siebie uśmiechać, być dla siebie mili, rozmawiać ze sobą i odwiedzać tych, którzy są dla nas ważni - bo zegar tyka. No właśnie! Muszę odwiedzić moją babcię. Ona tak mnie kocha, a ja poświęcam jej zbyt mało czasu. O tak! Muszę się do niej wybrać koniecznie, jak wyjdę ze szpitala. A może przy okazji dostanę te jej pyszne pierogi…

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Rycerz Lwie Serce – maj 2019

Ktoś miał naprawdę wspaniały pomysł, żeby stworzyć taką książkę. Książka – gra. Szczerze powiedziawszy to nie lubię czytać, ale ta książka jest świetna! Na każdej stronie jest zadanie do wykonania i, w zależności od tego, jaką drogę wybierzemy, tekst kieruje nas na odpowiednią stronę. Szkoda, że lektur nie można tak czytać... Jednak ta książka była tak fascynująca, że postanowiliśmy „przejść” ją całą - strona po stronie. Są tu opisane i narysowane perypetie rycerza, który pokonuje labirynty, staje przed obliczem groźnego Jelonka Rogacza oraz czerwonego lwa, odnajduje złodzieja kwiata ze Świętego Drzewa, przedziera się przez dziwaczny las i ma jeszcze wiele przygód, które pomagają mu odzyskać utraconą odwagę. Zaczęliśmy zastanawiać się, jak wyglądali rycerze. Tu z pomocą przyszła nam pani i pokazała rysunki i fotografie rycerzy. Poznaliśmy poszczególne elementy stroju rycerza, a najbardziej zadziwiło nas to, że cały ekwipunek rycerza miał wartość nawet małej wioski. Niesłychane! Zastanawialiśmy się też nad cechami, jakie powinien mieć wzorcowy rycerz. Każdy dostał trzy karteczki, na których miał wypisać po jednej propozycji. Po przeczytaniu naszych propozycji stwierdziliśmy, że gdyby każdy był jak wzorcowy rycerz, to nie byłoby problemów na świecie. Ale to jest takie trudne! Być cały czas grzecznym, miłym, uprzejmym, wytrwałym, silnym, troskliwym, kulturalnym, odnosić się z szacunkiem do innych. Chyba życia nie starczy na szkolenie się w tych sprawnościach. Jednak zawsze można zacząć od rzeczy drobnych: wynieść śmieci, zanim mama o to poprosi, pomóc koledze w odrobieniu zadania, zanieść zakupy starszej sąsiadce, gdy wraca ze sklepu. Choć tu pojawił się kolejny problem. Łatwiej jest nam być bohaterem poza domem. Trudniej jest być uczynnym i pomocnym we własnym domu. Oj… Ciężko jest być rycerzem na co dzień, dlatego zaczniemy od zaraz!

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Zielony i Nikt – maj 2019

To zadziwiające, jak prawdziwe jest powiedzenie „Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.” Mieliśmy okazję zrozumieć to czytając książkę pt. „Zielony i Nikt.” Bohaterowie spotykają się w lesie. Zielony zagląda do studni i dziwi się, że takie dziwne echo mu odpowiada. Nikt mu się przedstawia i tak nawiązuje się między nimi rozmowa, w trakcie której Zielony motywuje Nikta do wyjścia ze studni. Obydwoje są zadziwieni. Zielony, że Nikt do tej pory nie czuł potrzeby poznania świata poza studnią, a Nikt, że istnieje coś poza studnią. Zielony tworzy linę z traw i gałęzi po której Nikt wspina się i wychodzi ze studni. Jest jednocześnie przerażony i zadziwiony ogromem nieba i ziemi, które widzi teraz z zupełnie innej perspektywy. Tak samo jest z nami, gdy kroczymy przez życie poznając nowe drogi. Po przeczytaniu opowiadania każdy przystąpił do narysowania swojego świata: zajęć które nam wypełniają dzień, ludzi dla nas ważnych, nasze pasje i to, co wypełnia nam głowę. Następnie wszyscy przedstawiliśmy swoje prace na forum grupy. Nie było to łatwe zadanie, jednak każdy miał okazję uświadomić sobie jaki bagaż doświadczeń dźwigamy w danej chwili. A często to daje siłę do poradzenia sobie z problemami. Uświadomiliśmy sobie, że nasz punkt widzenia jest tylko jednym z wielu i w oczach innych możemy wyglądać zupełnie inaczej. Każdy z nas jest w jakimś punkcie i często boi się tego, czego nie zna, i co jest przed nim. Im więcej mamy wiedzy o świecie, tym mniej coś nas przeraża. Dlatego warto poznawać świat, doświadczać różnych rzeczy, aby łatwiej sobie radzić w życiu dorosłym.

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Poczta – kwiecień 2019

Czy jeszcze ktoś z was chodzi czasami na pocztę? Ja goszczę tam bardzo często. Zazwyczaj wtedy ubieram się na biało. Do tego przypinam piękną broszkę. Na niej widnieje podobizna kogoś sławnego, albo zdjęcie jakiegoś miasta, albo reprodukcja znanego obrazu. Na swoim ubranku umieszczam różne napisy. Zazwyczaj jest to imię i nazwisko, albo nazwa jakiejś instytucji. Potem adres: ulica, numer, kod pocztowy i nazwa miasta. Pewnie dziwicie się dlaczego robię takie dziwne rzeczy. A to dlatego, że jestem listem w kopercie! Ta broszka to znaczek pocztowy a napisy to nazwa i adres adresata, czyli osoby, do której mam trafić. Wszystko to brzmi troszkę zawile, ale uwierzcie mi, że kiedyś byłem BARDZO popularny i oczekiwany. Dzisiaj przyszedłem odwiedzić Was, moi mali uczniowie szkoły szpitalnej. Chcę, żebyście poznali moja historię i poznali historię przekazywania informacji. Wy używacie komputerów i telefonów komórkowych. Kto by o tym pomyślał jeszcze kilkadziesiąt tal temu! No może troszkę o tym myślano, ale i tak nie wyobrażano sobie, że informacja, którą chcemy komuś przekazać może dotrzeć w przeciągu sekundy! Ja, list przyniosłem Wam bardzo ciekawą książeczkę autorstwa Stefana Themersona pt. „Poczta”. Z niej dowiecie się o tym, że przekaz informacji trwał czasami bardzo dłuuuugo. A udział w całej tej skomplikowanej akcji miały powozy, konie, samoloty i ludzie – którzy przemierzali długie kilometry, a wszystko po to, by wiadomość dotarła do adresata. Ale najbardziej cieszę się, że na dzisiejszym spotkaniu będziecie mnie pięknie stroi, czyli adresować. Panie, które prowadzą zajęcia przeczytają Wam te książeczkę, którą przyniosłem, a potem obiecały, że każdy z Was napisze krótki list, zaprojektuje znaczek i pięknie zaadresuje kopertę. Już nie mogę się doczekać, do kogo będziecie wysyłać swoje listy. Wiem, że strasznie dużo pracy wam narobiłem. Jednak spokojnie poczekam bo wasze nauczycielki wytłumaczyły mi, że to zajmie co najmniej dwa zajęcia. Więc cierpliwie czekam.  Może ktoś napiszę list do Ducha Bajkowozu. Słyszałem, że ostatnio bardzo się nudzi ;)

Opracowała: Monika Musiał

 

Zielony, Nikt i Ktoś – marzec 2019

Cześć, nazywam się Zielony. Tylko się nie śmiejcie! To bardzo poważne imię! Na dodatek mam bardzo odpowiedzialną pracę. Czy ktoś właśnie zapytał się, co oznacza „odpowiedzialna”? To znaczy, że trzeba starać się na maksa, żeby nikomu nie stała się krzywda, i żeby wszystko miało dobre zakończenie. Pewnie myślicie, że to trochę niemożliwe, ale uwierzcie mi, jeśli ktoś nazywa się Zielony, to i takie rzeczy potrafi robić! Czy chcecie wiedzieć skąd się właściwie wziąłem? To bardzo proste! Z książeczki znajdującej się w Bajkowozie. Uwielbiam wszystkie Bajkowozy i dlatego postanowiłem się w nich zagnieździć. Z niecierpliwością czekam na moment, kiedy wokół Bajkowozu siadają dzieci i dorośli, a panie prowadzące zajęcia szukają książeczek do przeczytania. Pewnie domyślacie się, że serce bije mi sto razy szybciej, gdy wybiorą opowiadanie właśnie o mnie! Każdy lubi być czasami w centrum uwagi. Dzisiaj chciałbym opowiedzieć Wam o moim spotkaniu z małymi pacjentami SU nr 1 w Bydgoszczy. To właśnie oni pomogli mi rozweselić mojego przyjaciela. I opowiadali takie mądre rzeczy o przyjaźni i przyjaciołach. Zrobili taki specjalny plakat o przyjaźni. Mówili, że to „mapa myśli”, chociaż mi w ogóle nie przypominało to map, jakie znam z lekcji geografii. Ci mali uczniowie bardzo przejęli się losem mojego przyjaciela. Bardzo zdziwiło ich to, że ma on na imię Nikt. Powiedzieli, że nikt nie może tak mieć na imię! Zaczął się konkurs wymyślania imienia. Propozycje padały przeróżne. Wszystko spisałem na karteczce, i jak tylko spotkam się z Nikim, to poproszę go, żeby wybrał sobie jakieś piękne imię. W ogóle to on powinien poznać tych małych uczniów ze szkoły szpitalnej w Bydgoszczy. Myślę, że wyrosną z nich doskonali dorośli, którzy będą umieli pomagać innym i rozwiązywać nawet te najtrudniejsze problemy. A na dodatek pięknie malują i rysują. Wykonali takie piękne portrety Nikogo, że aż ni dech zaparło. Myślę, że jak opowiem mu o tym, co się działo podczas tego spotkania, to na jego smutnej buźce  pojawi się słoneczny uśmiech. Dziękuję dzieciaki! Dziękuję paniom, które zorganizowały te zajęcia!

Opracowała: Monika Musiał

 

Inny niż wszyscy – marzec 2019

O rany! Na dzisiejszych zajęciach będziemy mówić o Aspergerze! Już się nie mogę doczekać. Po tych wszystkich nudnych zajęciach o rzeczownikach i czasownikach, nareszcie poznamy kogoś wyjątkowego. Myślę sobie, że ten Asperger to jakiś niesamowity naukowiec. Na pewno wymyślił rzeczy, o których nikt jeszcze nie słyszał. Ma chyba ze sto lat, długą, siwą brodę i nosi okulary ze szkłami tak grubymi, że przypominają dna od słoików z musztardą. Moi koledzy mówią, że to „musztardówki”. Cały dzień czekałem na spotkanie z tym niezwykłym panem.... i wyobraźcie sobie, że to żaden naukowiec! Ale takie specyficzne zachowania! Z takimi zachowaniami możemy spotkać się bardzo często, i panie które czytały nam opowiadanie Pera Nilssona pt. „Inny niż wszyscy”, bardzo dużo mówiły o takich zachowaniach. Ale mówiły w taki fajny sposób, że polubiłem już wszystkich, które to schorzenie dotyczy. To bardzo ciekawe osoby. Bardzo chętnie się z taką osobą zaprzyjaźnię. Najfajniej, jeśli to będzie dziewczynka. Potem rozmawialiśmy na temat naszych charakterów i cech osobowości. Mówię wam! Nie każdy miał się czym pochwalić ;) Na koniec spotkania doszliśmy do mądrych wniosków – tak powiedziały panie prowadzące zajęcia – że każdy jest inny i wszyscy są doskonali na swój wyjątkowy sposób. A potem wcieliliśmy się w rolę artystów i malowaliśmy swoje pozytywne cechy osobowości. Ja to bardzo lubię psy, więc namalowałem grzecznego i wesołego psa, który odzwierciedla mój charakter. Wszystkim bardzo podobał się mój rysunek!

Opracowała: Monika Musiał

 

Nie trzeba słów, proszę mnie przytulić – luty 2019

W lutym czytaliśmy książkę „Nie trzeba słów” oraz „Przytul mnie”. Armando Quintero w swojej opowieści opisuje różne zwierzęta i ich sposób porozumiewania. Każda istota ma swój system porozumiewania się. Ludzie także, choć często są takie sytuacje, w których przekonujemy się, że nawet jeśli mówi się w tym samym języku, to i tak można siebie w ogóle nie rozumieć.  Mówiliśmy o tym, co ma wpływ na komunikację i w jakim procencie. To zadziwiające, że wypowiadane słowa mają tak małą wagę. Nasze gesty, ton głosu, mowa ciała to wszystko wpływa na to, w jaki sposób ludzie nas odbierają. Zrobiliśmy nawet dwa ćwiczenia: w jednym próbowaliśmy odgadnąć, co pokazuje postawa ludzi uwiecznionych na zdjęciach. O tutaj każdy miał swoją teorię. Zobaczyliśmy, że nie jest łatwo zrozumieć inną osobę szczególnie, gdy ma się znikome informacje. W drugim ćwiczeniu staraliśmy się postawą ciała i minami pokazywać różne stany emocjonalne. To też nie było łatwe. Okazało się, że czasami słowa muszą dopełnić nasz przekaz. W książce zwierzęta dowiedziały się, że można komuś okazać swoją miłość przez przytulenie i odtąd wszyscy zaczęli się przytulać a szczególnie rodzice swoje dzieci. Ach … czasami zapominamy o takich prostych a jakże wymownych gestach. Rozmyślaliśmy też o tym, co jest dla nas ważne i wypisaliśmy wszystko na liściach a następnie stworzyliśmy drzewo naszych wartości.

W książce „Proszę mnie przytulić” tata niedźwiedź i synek niedźwiadek wędrowali po lesie przytulając wszystkie napotkane zwierzęta. Pani łasica się przestraszyła, zające zdziwiły a wilk był tak oszołomiony, że przegapił Czerwonego Kapturka. Idąc przez las przytulali każdego i byli bardzo szczęśliwi. Stwierdziliśmy, że gdybyśmy takiego kogoś spotkali na swojej drodze, to trochę bylibyśmy nieufni. No bo jak to jest? Rozumiem przytulić mamę, tatę, babcię , siostrę czy brata ale wszystkich? No może nie będziemy przytulać wszystkich, ale tylko tych, których znamy i wiemy, że z ich strony nie grozi nam niebezpieczeństwo. Pani wytłumaczyła nam, że tu chodzi o zwrócenie uwagi na to, że jeden mały gest może wiele zmienić w życiu każdego z nas. Gdy przychodzimy do szkoły i spotykamy się z pochmurnymi minami, wyzwiskami i złym nastawieniem, to odechciewa nam się wszystkiego. Gdy widzimy uśmiechniętych i przyjaznych ludzi to od razu chce nam się wszystko robić. Pozytywne nastawienie innych generuje u nas również pozytywne emocje, które przekładają się na pozytywne działanie. Przy użyciu kości opowieści tworzyliśmy wspólne historie, w których bohaterowie spotykali przyjazne postacie oraz taką, w której spotykają źle nastawionych ludzi. Sami zobaczyliśmy jak wielki wpływ ma na nas zachowanie ludzi nas otaczających.

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Nowy Jork i Paryż – styczeń 2019

Styczeń upłynął nam pod znakiem zagranicznych podróży. Wyprawy te mogliśmy odbyć dzięki książkom z serii Piżamorama. Nowy Jork i Paryż. Są to niezwykłe książki z ruchomymi obrazkami. Każda pozycja ma specjalną nakładkę, dzięki której obrazki zaczynają się ruszać, a my mogliśmy podziwiać ruchliwe ulice Nowego Jorku, fajerwerki wokół wieży Eiffla, wielkie sklepy i plątaninę linii metra. Podczas zajęć poświęconych Paryżowi, pani przyniosła atlas i pokazała gdzie znajduje się to miasto. Dowiedzieliśmy się, że jest to stolica Francji. A Francja znajduje się w Europie. Mieliśmy okazję obejrzeć zdjęcia najpopularniejszego muzeum na świecie - Luwru oraz Katedry Notre Dame i Pałacu wersalskiego. Teraz przynajmniej wiemy co oznacza powiedzenie „Tu jest jak w Wersalu”. Oglądaliśmy obrazy francuskich malarzy i słuchaliśmy piosenek wykonywanych w języku francuskim. Ale najwięcej emocji towarzyszyło nam przy omawianiu najpopularniejszych dań. Dowiedzieliśmy się co Francuzi jedzą najczęściej na śniadanie; że jednym z największych przysmaków są ślimaki po burgundzku: z masłem ziołowo-czosnkowym i tosty o dziwnej nazwie, której nikt nie mógł zapamiętać.

Na zajęciach o Nowym Jorku dowiedzieliśmy się przede wszystkim, że tam jest wszystko duże. Duże budynki, duże ulice, ogromne sklepy. Oglądając film „Nowy Jork 102 fakty, nie mity” mieliśmy okazję podziwiać główne ulice miasta oraz dowiedzieliśmy się jakie znajdują się tu dzielnice i kto w nich mieszka. Słuchaliśmy muzyki, charakterystycznej dla niektórych dzielnic i podziwialiśmy artystów występujących w muzykalach i paradach. Po obejrzeniu filmu rozwiązywaliśmy quiz wiedzy i okazało się, że zapamiętaliśmy dużo informacji o tym pięknym mieście.  To zadziwiające, że w Nowym Jorku znajduje się tylu Polaków i nawet wydawane są dwie polskie gazety. A najbardziej zaskakującą dla nas wiadomością było to, że Statua Wolności jest prezentem od Francuzów i przyjechała do Ameryki w ponad 40 kawałkach. Nawet próbowaliśmy ulepić taką statuę z plasteliny, ale okazało się to trochę trudnym zadaniem i postanowiliśmy skupić się na pokolorowaniu rysunków. To były bardzo ciekawe podróże. Szkoda trochę, że tylko palcem po mapie, ale może kiedyś uda się nam odbyć wyprawę do tych pięknych krajów.

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Kapciuszek, trzy obrotne świnki – grudzień 2018

Grudzień to magiczny miesiąc. Już od 6 grudnia mieliśmy na oddziale bardzo radosną i świąteczną atmosferę. Przychodziły do nas Mikołaje, które rozdawały nam prezenty i pytały czy byliśmy grzeczni. Musieliśmy przyznać, że nie zawsze udawało się nam zachowywać zgodnie z przyjętymi zasadami, ale bardzo się staraliśmy. Zajęcia dawały nam dużo radości, bo rozmawialiśmy o zwyczajach świątecznych, kultywowanych w naszych domach i przez to jakoś się nam robiło tak lekko i przyjemnie. To oczywiście nie zwolniło nas z pracy nad sobą. Pani przeczytała nam książkę Roksany Jędrzejewskiej-Wróbel pt. „Siedmiu wspaniałych i sześć innych nie całkiem nieznanych historii”. Na pierwszych zajęciach przeczytaliśmy bajkę pt. „Kapciuszek”. Na początku wszyscy myśleli, że chodzi o „Kopciuszka” jednak pani szybko nas uświadomiła, że to nie ta bajka. Usłyszeliśmy opowieść o mamie, która bardzo dbała o swoją rodzinę. Prała, gotowała, sprzątała i mimo ogromnego zmęczenia robiła wszystkie rzeczy, jakie robi się w domu. Córki przyzwyczaiły się, że mama robi wszystko sama, nie prosząc o pomoc i kiedy zjawiła się Aniela, najlepsza koleżanka mamy ze studiów, nie były zadowolone, bo nagle okazało się, że mama jest jakaś zamyślona, nie robi obiadów, nie sprząta i nie robi tych wszystkich rzeczy, które robiła do tej pory, tylko maluje. Filomena i Manuela były złe na mamę i buntowały się, bo twierdziły, że mamie nie przystoi bieganie na boso po domu i malowanie obrazów. Powinna robić swoim dzieciom kakao i pytać się czy wzięły kanapki do szkoły. Zamiast tego mama powiedziała im, że mają same sobie wziąć płatki. Od wizyty Anieli dziewczynki same musiały wyrzucać śmieci, chodzić po zakupy, a nawet robić sobie kolację. Najgorsze było to, że mama wcale nie przejmowała się ich humorami, ciągle chciała rozmawiać o sztuce i nawet stwierdziła, że przygotuje wernisaż. Tego już był za wiele! Córki nie miały zamiaru nawet spojrzeć na prace mamy. W dniu wernisażu dziewczynki robiły wszystko żeby mama zrezygnowała z tych swoich wymysłów. Rozsypały cukier w przedpokoju, schowały mamie buty i powiedziały, że nie mają zamiaru iść z mamą na wystawę. Mimo braku butów mama poszła na wernisaż, a dziewczynkom z minuty na minutę robił się coraz bardziej głupio. Wzięły buty i poszły do galerii, gdzie z daleka był już widoczny piękny obraz z tęczą, chmurami, kwiatami, a wśród nich… zobaczyły siebie. To dopiero było zaskoczenie!  Pani zadała nam pytanie: co możecie powiedzieć o postawie Filomeny i Manueli? Uważaliśmy, że dziewczynki były samolubne, niegrzeczne i zachowywały się tak, jakby nie kochały mamy. Każdy z nas potwierdził, że tak nie wolno traktować nikogo, a mamę to w szczególności.  Następnie dostaliśmy trudne zadanie. Mieliśmy wypisać prace, jakie wykonujemy, aby pomóc rodzicom w domu. I tu zaczęły się schody. Bardzo chcieliśmy wypisać całą długą listę, ale jakoś nic nam nie przychodziło do głowy. To straszne! Jesteśmy jak Manuela i Filomena! Pani powiedziała, że nie mamy się martwić, bo jeszcze nie wszystko stracone i możemy zrobić listę zadań, jakie będziemy wykonywać, by pomóc rodzicom w przedświątecznych przygotowaniach. Z zapałem wzięliśmy się do pracy. Każdy miał dużo pomysłów i dzięki temu powstała baza zadań do wykonania. Wychodziliśmy z zajęć, z mocnym postanowieniem, że zrobimy wszystko, aby nie być jak tamte dziewczynki.

Na drugich zajęciach poznaliśmy historię pewnego wilka. Była to bajka pt. „Trzy obrotne świnki”. Szczęśliwy wilk mieszkał w trochę zaniedbanej ale przytulnej, słomianej chatce, za siódmym krzakiem. Pewnego dnia odwiedziły wilka trzy świnki, które zaczęły namawiać go, aby kupił nowy piękny dom na nowym osiedlu. Wilk nie zastanawiał się nad tym czy mu się podoba jego domek, czy nie. Jednak świnki tak pięknie opisywały nowy dom, że wyjął ze skarpety oszczędności i podpisał umowę na kupno nowego domu. Potem świnki namawiały go na kupno różnych nowoczesnych rzeczy do nowego domu, a gdy już wydawało się, że wszystko ma, to świnki znowu zaproponowały mu lepszy i większy dom, który wyglądał jak twierdza. Wilk miał odtąd wszystko nowe, luksusowe, ale nie czuł się szczęśliwy. Bardzo tęsknił, choć sam nie wiedział za czym. A świnki znowu się pojawiły na progu domu i znowu chciały mu coś sprzedać. Łagodny dotąd wilk tak się zdenerwował, że ryknął na całe gardło, kłapnął parę razy paszczą i zabrawszy swoją Przytulankę ze strychu, opuścił swoją twierdzę i ślad po nim zaginął. A świnki podciągnęły rajstopki i poszły szukać innego wilka. Po wysłuchaniu tej historii stwierdziliśmy, że wilk był dobrym, mądrym zwierzątkiem i tylko na chwilę, omamiony przez świnki, zapomniał co jest w życiu ważne. Tą historię możemy odnieść także do nas samych i świąt. Co jest dla nas najważniejsze? Jak spędzamy święta? Czy tylko myślimy o prezentach? Czy umiemy docenić, że mamy rodzinę i możemy z nimi spędzać czas? To wszystko są trudne pytania i czasami sami sobie nie możemy odpowiedzieć tak, jak byśmy chcieli. Dlatego zrobiliśmy dla naszych rodzin bombki z papieru, na których były wypisane życzenia. Każdy postarał się, aby bombka była kolorowa i ładnie prezentowała się na choince. Na koniec zajęć śpiewaliśmy kolędy, to dobry pomysł na wspólne spędzanie czasu podczas świąt. I atmosfera niezapomniana…..

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

W moim sercu – listopad 2018

W naszych sercach mieści się dużo emocji. Na zajęciach dyskutowaliśmy o tym przy okazji czytania książki pod tytułem „W moim sercu. Księga uczuć.” Główna bohaterka opowiada, jak się czuje kiedy: pada śnieg, pokłóci się z koleżanką, na dworze jest ciemno i słyszy hałasy lub kiedy ma dostać niespodziankę. To dobra okazja do przeanalizowania tego, co dzieje się z nami przy okazji różnych sytuacji. Wszyscy mieliśmy dużo do powiedzenia. Każdemu przypomniało się mnóstwo sytuacji, w których odczuwaliśmy różne emocje. Czasami trudno było dokładnie określić, jaka to była emocja. Dla uporządkowania naszej wiedzy wypisaliśmy sobie wszystkie emocje, które dotychczas poznaliśmy. Byliśmy z siebie bardzo dumni. Pani nas pochwaliła i pokazała swoją listę emocji. To był szok! To my tyle odczuwamy?! No coś podobnego! Rozpoznanie tych wszystkich uczuć u siebie zajmie nam chyba całe życie. Żeby zacząć naukę rozpoznawania emocji, pani pokazywała nam zdjęcia różnych osób, a my próbowaliśmy odgadnąć, co te osoby czują. To była świetna zabawa. Potem podzieliliśmy się na grupy i odgrywaliśmy scenki. Zadaniem grupy miało być opowiedzenie, jakie emocje zauważyli w przedstawionych sytuacjach. Oj, to nie było łatwe zadanie! Trochę musieliśmy się napocić, żeby przedstawić to, co mieliśmy zapisane na kartkach. Następnie usiedliśmy do stołów i narysowaliśmy to, co ukryte było w naszych sercach. Swoją drogą to ciekawe, że mówimy o sercu, a tak naprawdę wszystko dzieje się w naszych głowach. Serce to taka pompa, która rozprowadza krew po całym organizmie, a wszystkie emocje tak naprawdę odczuwamy dzięki mózgowi. Jednak to tak milej jest, gdy mówi się o sercu, a nie o mózgu… To nawet dziwnie brzmi W MOIM MÓZGU MIEŚCI SIĘ DUŻO EMOCJI. Mielibyśmy rysować mózgi? Eeee… Nie, lepsze będzie serce.

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Piękno i sztuka, co to takiego? – listopad 2018

Dzisiaj zajmowaliśmy się sztuką i pięknem. Książka z serii „Dzieci filozofują. Piękno i sztuka, co to takiego?” wprowadziła nas w zawiłości, związane z odbiorem i tworzeniem dzieł sztuki. Na początku zaczęliśmy się zastanawiać dlaczego dla jednych coś jest piękne, a dla drugich nie?  Tu okazało się, że to zależy od wielu czynników np.: kultury, w jakiej się ktoś wychował, wrażliwości, wiedzy, wieku, epoce w jakiej się żyje. Posłuchaliśmy sobie urywki utworów muzycznych i obejrzeliśmy kilka obrazów z różnych epok. Okazało się, że w każdej z epok co innego było uznane za piękne.  Sami stwierdziliśmy, że jak byliśmy mniejsi to podobały się nam inne rzeczy niż teraz. A czy każdy, kto coś narysuje, ulepi, zagra jest artystą? Jak można rozpoznać artystę? Może to ktoś, kto stworzył dużo obrazów lub nagrał dużo płyt i zarobił dużo pieniędzy? To też nie wyznacza artystów, bo wielu z nich umarło w biedzie i dopiero po ich śmierci uznano ich prace za dzieła sztuki. Dowiedzieliśmy się też, że istnieje takie coś jak sztuka użytkowa. Obejrzeliśmy sobie dziwne krzesła, komody, kubki, ławki i inne rzeczy, które na pierwszy rzut oka wcale nie wyglądały na to, czym były. Chyba dziwnie by nam było mieszkać w domu, wypełnionym takimi niecodziennymi meblami. A może to kwestia przyzwyczajenia się do ich widoku? To były zajęcia wypełnione obrazami i dźwiękami. Zmusiły nas do większego wysiłku umysłowego, a i tak nie daliśmy rady odpowiedzieć na pytania zawarte w książce, bo tak naprawdę nie można na nie odpowiedzieć.  No… może można, ale odpowiedź jest długa i niejednoznaczna.

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Oczy – październik 2018

Książka Iwony Chmielewskiej pt. „Oczy” zadziwiła nas. No bo co to za książka, w której jest tak mało tekstu i w której są dziury? Jednak gdy się przyjrzeliśmy, to stwierdziliśmy, że wcale nie potrzeba wielu słów. Te, które są wystarczają, bo całość dopełniają rysunki. A dziury to po prostu tytułowe oczy. Oczy, które są naszymi skarbami. Otwieramy je codziennie, a one nas prowadzą, ostrzegają; dzięki nim możemy robić mnóstwo rzeczy. Choć oczy dla wielu są bardzo ważne, to są tacy którzy nie potrzebują ich tak bardzo, bo wolą węszyć lub słuchać. Czyli nasze kochane zwierzątka. Są też ludzie, którzy z różnych przyczyn nie widzą. I oni też muszą sobie radzić. Pani opowiadała nam, że osoby niewidome uczą się samodzielnego poruszania się po budynkach a nawet po ulicy. Niesamowite! Abyśmy mogli się wczuć choć trochę w ich położenie, pani zaproponowała nam ćwiczenia. Pierwsze ćwiczenie polegało na szukaniu niebieskich papierków pośród kolorowych karteczek rozrzuconych na podłodze. Ale żeby nie było nam tak łatwo, to szukając trzeba było patrzeć przez rolkę po ręcznikach jednorazowych. OJ… Trochę musieliśmy się napocić, żeby wykonać zadanie. A przecież widzieliśmy. Potem mieliśmy do pokonania labirynt z zawiązanymi oczami, słuchając instrukcji. To było straszne! Baliśmy się, że wpadniemy na coś, uderzymy się albo przewrócimy. Niewidomi mają jednak ciężko i muszą się uczyć takich trudnych rzeczy. Oni są genialni! Zapoznaliśmy się też z alfabetem Braille’a. No i to jest kolejna rzecz, za którą należy podziwiać osoby niewidome. Jak przeczytać tak małe wypukłe kropki? Coś nieprawdopodobnego! My zapisaliśmy swoje imiona kropkami i uznaliśmy to za wielki sukces. Te zajęcia uświadomiły nam problemy osób niewidzących. Należy się im wielki szacunek, bo na co dzień borykają się z dużymi przeszkodami.

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Kłopot – październik 2018

Każdy z nas miał kiedyś jakiś kłopot. Czasami wydaje się nam, że nic nie można zrobić i strasznie się denerwujemy. A przecież wystarczy pomyśleć, uspokoić się i z reguły rozwiązanie się znajduje, choć nie zawsze takie, jakie byśmy chcieli. Do takich wniosków doszliśmy po lekturze książki „Kłopot”. Tutaj kłopotem okazał się ślad po przypaleniu żelazkiem. Ktoś, kto prasował ulubiony obrus swojej mamy, zamyślił się trochę i na materiale powstała przypalona plama. Bohaterka strasznie się zdenerwowała i zawstydziła. Zaczęła wymyślać różne wymówki, aż w końcu stwierdziła, że nie pozostaje jej nic innego, jak przyznać się. Okazało się, że mama, na widok plamy, rozgrzała żelazko i przypaliła obrus tak, by powstała plama w kształcie elipsy. Potem wzięła nici i wyszyła oko, płetwy i ogon. W taki sposób powstała ryba na obrusie, który od tej pory stał się jeszcze bardziej ulubiony i bardziej pamiątkowy. I właśnie w taki sposób rozwiązuje się problemy! Mamy dowód na to, że w rozwiązywaniu problemów pomocna jest otwarta głowa i pomysłowość. Pani omówiła nam, w jaki sposób możemy podejść do rozwiązywania problemów. Wywiązała się dyskusja, bo to wszystko wydaje się takie łatwe w teorii, w praktyce to już gorzej. No trudno, jakoś trzeba sobie radzić! Dlatego pani zaproponowała nam ćwiczenie. Podzieliliśmy się na grupy. Każda grupa dostała dwie kartki. Kartkę z opisaną sytuacją oraz pustą, na której wypisywaliśmy możliwe do podjęcia działania, aby rozwiązać problem. To było trudne. Trochę musieliśmy się namęczyć, żeby rozwiązać to zadanie. Aby trochę się rozluźnić zaczęliśmy rysować nasze wariacje na temat plamy. Oj, jakie ciekawe rzeczy nam powychodziły! To była wspaniała zabawa i relaks.

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Dobro i zło – wrzesień 2018

Co jakiś czas pani czyta nam książki, w których są bardzo trudne pytania. No przecież my nie mamy takiego rozumu, żeby znać wszystkie odpowiedzi! Pani uspakajała nas i prosiła żebyśmy do wszystkiego podeszli spokojnie. W książce „Dobro i zło. Co to takiego?” autor stawia pytania, które tylko pozornie wydają się proste. My dogłębnie przestudiowaliśmy książkę i już wiemy, że życie nie jest ani czarne, ani białe, a odcienie szarości są normalnym stanem rzeczy. Zastanawiając się nad pytaniami, zawartymi w książce, możemy poszerzyć swoje horyzonty, a przez to lepiej rozumieć ludzi, ich zachowania i uczucia, które bywają sprzeczne i skomplikowane. Nauczyliśmy się, że mówiąc prawdę, zajmujemy własne stanowisko, ale też możemy kogoś skrzywdzić, dlatego należy pomyśleć zanim się coś powie. Nawet pomagając innym warto dobrze rozważyć sprawę, bo pomagać trzeba mądrze. Sami też powinniśmy umieć przyjmować pomoc. Dla wielu z nas okazuje się to problemem i niejedna osoba powiedziała, że czuje się skrępowana… Oj, to są trudne tematy. Chyba bardziej dla dorosłych. Ale pani powiedziała, że nie mamy się stresować, bo nawet dorośli w różnych sytuacjach życiowych często mają problemy z podjęciem decyzji i zdarza się, że żałują swoich wyborów. My mamy dużo czasu na naukę różnych rzeczy, które pomogą nam zrozumieć świat i ludzi. Jak dobrze, że mamy Bajkowóz, pełen takich mądrych książek! Dzięki nim choć trochę przygotujemy się do dorosłości.

Opracowała: Sylwia Kamieńska

 

Bajkowozowe zabwy – wrzesień 2018

Dzisiaj buszowaliśmy w szufladach naszego Bajkowozu. Ale było super! Znaleźliśmy tam mnóstwo skarbów. Dziewczyny śmiejąc się przymierzały biżuterię i najbardziej zachwycały się pierścionkiem, który zmienia kolor. Chłopaki testowali śmieszne latarki, puchowe druciki i mnóstwo jakichś dziwnych małych rzeczy, z którymi nie wiedzieli co mają zrobić. Było bardzo zabawnie i nie mogliśmy się oderwać od tych fascynujących szuflad. Pani poprosiła abyśmy usiedli i napisali na kartce po jednym słowie, które pierwsze przyjdzie nam na myśl. Kolejnym zadaniem było odnalezienie wylosowanego słowa w książce z Bajkowozu. Zadanie wydawało się proste, jednak niektóre wyrazy okazały się zbyt trudne do odnalezienia i musieliśmy dać za wygraną.  Ci, którzy odnaleźli wyrazy, prezentowali książki, w których je znaleźli. Tak właściwie nie wiedzieliśmy po co to robimy, ale pani wytłumaczyła nam, że chciała abyśmy poznali książki w naszej mobilnej bibliotece. Potem układaliśmy zwariowaną historię z naszymi wyrazami. Nawet sami byliśmy zaskoczeni, jaka fajna opowiastka nam wyszła. Niektórym osobom bardzo spodobały się maskotki, które znaleźli między książkami. Była tam sowa i kolorowa żyrafa, zwinięta w rogalik. Śmieszne nakładki na palce wykorzystaliśmy do przygotowania i zagrania scenek. To zadanie podobało się prawie wszystkim, a pani powiedziała, że jesteśmy urodzonymi aktorami i możemy przygotować wspólnie przedstawienie. Oooo, będzie fajnie; będziemy sławni i będziemy rozdawać autografy! Oj szkoda, że skończył się nam czas i musieliśmy iść na inne zajęcia, bo bardzo spodobały się nam wszystkie ciekawe rzeczy, poukrywane w tym zaczarowanym wehikule.

Opracowała: Sylwia Kamieńska